ઘંટ હાન્સ ક્રિશ્ચિયન એન્ડરસનની અદ્ભુત રચના : The Bell

- ઘંટ સંભળાવા લાગ્યો- વધુ રોમાંચક રીતે, વધુ ભેદી રીતે

- નાના ઘંટ કે આભાસી ઘંટ હંમેશા ગૂંચવાડો ઊભો કરે છે

- રાજ્યના રાજવી સમ્રાટે  જાહેરાત કરીઃ 'જે કોઇ સાહસિક એ દિવ્ય ઘંટની શોધ કરશે તેને રાજ્યના ઘંટવીરનો ખિતાબ આપવામાં આવશે!'

મો ટા શહેરોમાં પણ નાની નાની શેરીઓ હોય છે. સૂરજને માટે નાની મોટી કે સાંકડી પહોંળી કોઇ જગા હોતી નથી. સૂરજના સાંજના સોનેરી કિરણો જ્યારે ઊંચી ચીમનીવાળા, ધૂમાડાથી ઘાટ્ટા બનેલાં શિખરોની વિદાય લઇ રહ્યા હતા ત્યારે કોઇને દેવળના ઘંટનાદનો મધુર સ્વર સર્વત્ર સંભળાઈ રહેતો. જોકે, એ રણકો થોડી વાર જ સંભળાતો, કેમ કે જાતજાતના શહેરી અવાજોમાં તે અટવાઈ જતો. તેમ છતાં ચિંતાતૂર નાગરિકો બોલી ઉઠતા 'એ ઘંટ વાગ્યો... એ ઘંટ રણક્યો...'

સાંભળનારા એ ઘંટનાદ સાંભળ્યા કરતા, સાંભળી રહેતાં. તેમને સાંભળવું ગમતું, અદ્ભુત રીતે ત્યારે આકાશ પણ અનેરી રંગછટા દાખવી રહેતું. ધ્યાનથી સાંભળનારા એવા એ સ્વર્ગીય દ્રશ્યમાંના દેવળની શોધ કરતા. કયા દેવળમાંથી એ કર્ણપ્રિય ઘંટનાદ સરી આવે છે! ધાર્મિક લોકો એકદમ ધાર્મિક બની જતાં અને અંતરમનથી હાથ જોડી પ્રાર્થના શરૂ કરી દેતા.

લોકોએ ઘંટનાદ વિષે ચર્ચા જરૂર કરતા, કોઇક કહેતું ઃ 'દૂર ગીચ જંગલમાં એ દેવળ આવેલુ હોવું જોઇએ. આપણે જરૂર જઇને એ દિવ્ય દેવળની શોધ કરવી જોઇએ, એ ઘંટનાદ નજીકથી સાંભળવો જોઇએ.'

અમીરો પોતાની રીતે ગયા. ગરીબો સંઘર્ષ કરીને ગયા. પહોંચ્યા પણ ત્યાં તેમને કંઇ જ જોવા મળ્યું નહીં. ઊંચા ઘેઘૂર વનવૃક્ષોની પાર આકાશમાં જોવાનો પ્રયાસ કરી જોયો. કોઇ દેવળ ન દેખાયું. કદાચ ઘંટનાદ હજી દૂર હતો, દૂર જ હતો.

ઇચ્છુકો ત્યાં જ રહી પડયા. અમુક કરિયાણાવાળા, બેકરીવાળા, બીજી જીવન જરૂરિયાતની ચીજ વસ્તુઓવાળાએ ત્યાં દુકાનો ખોલી દીધી. નાનું સરખું દેવળ બનાવી ત્યાં એક ઘંટ લટકાવી દીધો. એ ઘંટને વરસાદથી સુરક્ષા આપી. પણ ક્યાં પેલો દિવ્ય ઘંટનાદ અને ક્યાં આ સગવડિયો ઘંટ ?

ત્યાં સુધી પહોંચેલા ઝંકૃતોમાંથી પાછા ફરેલા કેટલાક લોકો વાતો કરવા લાગ્યા. 'એ દિવ્ય ઘંટનો તો રણકો જ અનેરો. એની રણકારથી તન-મન એવા રૂમઝૂમી ઊઠે કે આપણએ જ દેવળ બની જઇએ. પણ ત્યાંથી ય એ ઘંટ તો એવી જ રીતે સંભળાય છે, જેમ અહીંથી આપણે સાંભળીએ છીએ! જે ત્રિપુટીએ વન-યાત્રા માણી આવી હતી તેમાંથી એક શ્રદ્ધાળુ બની ગયો, બીજો સંત બની ગયો, ત્રીજાએ કવિ બનીને દિવ્ય-ગાન શરૂ કરી દીધા. તેની કવિતામાં તે કહેતો ઃ 'માતા પોતાના તરતમાં જ જન્મેલા બાળકને જેટલું ઉત્કટ વહાલ કરે છે, એ જ વહાલથી એ સ્વર આપણા દેહને ઝમકાવી દે છે.'

રાજ્યના રાજવી સમ્રાટે એ વાત સાંભળીને જાહેરાત કરી ઃ 'જે કોઇ સાહસિક એ દિવ્ય ઘંટની શોધ કરશે તેને રાજ્યના ઘંટવીરનો ખિતાબ આપવામાં આવશે. માહિતી જ બસ છે. ભલે તેને ઘંટના દર્શન ન થાય !''

ઊંચા કુળના ભક્તિભાવવાળા મરણિયા કંઇક સાહસવીરો ત્યાં પહોંચ્યા. પણ તેમાનો એક જ ભક્તિશૂરો પાછો આવ્યો. તે કહેવા લાગ્યો 'અમારામાંનું કોઇ જ ત્યાં સુધી પહોંચી શક્યું નથી. હું પણ નહીં.  છતાં ત્યાંથી ય ઘંટ સંભળાતો જ રહ્યો, એવી રીતે, જેમ અહીંથી સાંભળીએ છીએ. બુદ્ધિશાળી ડહાપણના ભંડાર ઘુવડના વૃક્ષને અમે ખખડાવી જોયું. વૃક્ષના પોલાણમાંથીય કોઇ એવા ઘંટનાદ સંભળાયા નહીં!'

એ હતો, 'કબૂલાતનો દિવસ'. પાદરીબુવાએ સુંદરમાં સુંદર પ્રવચન કર્યું. સાંભળનારા તૃપ્ત થઇ ગયા. આજનો દિવસ સહુને માટે અગત્યનો હતો. તેઓ જાણો બાળકમાંથી શાણા માનવીઓ બની રહ્યા. તેમનામાંનો બાળકનો આત્મા, વધુ રમતિયાળ પણ હેતુલક્ષી બનવા માટે, અદ્રશ્યમાં ઊડી ગયો.

સૂરજ ઊગ્યો. રોજ નવી વાત લઇને આવતો હોય તેવો કેમ લાગે છે સૂરજ ? ઘંટ સંભળાવા લાગ્યો, વધુ સ્પષ્ટ રીતે, વધુ રોમાંચક રીતે, વધુ ભેદી રીતે ને રણકતો છણકતો હતો. તેમને ત્યાં જવાનું મન થયું. ઘંટ જાણે કે કહેતો હતો ઃ 'ચાલ્યા આવો, ચાલ્યા આવો..'  દોડવાનું મન બધાને થાય છે, પણ દોડતાં નથી. એક ભોળી બાળને થયું કે તે સારામાં સારો પોશાક સજીને ચાલી જાય ! ના, આવી અદ્ભુત જગાએ તે લઘર વઘર ન જઇ શકે. દિવ્ય સ્થળે જવા માટે દિવ્યત્વ હોવું જ જોઇએ, તનનું અને મનનું.

એક ગરીબ બાળક તો એટલો ઉત્સાહમાં આવી ગયો કે તેણે લાંબો ડગલો અને અનુરૂપ બૂટ ઉધાર માગી લીધા. તેના ઘરમાલિકે તે આપ્યા, એ શરતે કે, વહેલામાં વહેલી તકે એ બધુ પાછું આપી દેવું પડશે.

ત્રીજા સાહસકર્તાને ખેંચાણ તો થયું, પણ પોતાનાં માતાપિતા સિવાય તે ક્યાંય જઇ શકતો નહીં.

આ ત્રણે  જણા જઇ શક્યા, પોતાની રીતે, પાછા ખેંચાતા. બીજાઓ તો બસ, નીકળી પડયા, નીકળી જ પડયા. ભગવાનની નજરમાં તે બધાં જ સરખા હતા. બાળકોએ તો ચાલ સાથે ગીત જ શરૂ કરી દીધું. તેમાંના બે નાનાં બાળકો તો થોડી વારમાં જ થાકી ગયા, પાછા વળવા તૈયાર થઇ ગયાં. નાની છોકરી તો અવનવાં ફૂલોની માળા ગૂંથે જ રાખતી. તેની મનની ઇચ્છા મનમાં જ રહી ગઈ. તે પહોંચી શકી નહીં. બાકીના બધાં પેલા કરિયાણાવાળાના ઘંટ સુધી પહોંચી શક્યા. તેમણે ત્યાં મળતાં હળવા ચા-નાસ્તા માણ્યા. માની લીધું અને જાણી લીધું કે પેલા અલભ્ય ઘંટ જેવું કંઇ જ નથી.

થોભો. સંબળાય છે ને. હા, સંભળાવા લાગ્યો પેલો ભેદી ઘંટ. પૂરેપુરા આગ્રહ અને ખેંચાણ સહિત છે. છે તો ખરો જ.

આગળ જવું વધુ વિકટ હતું. વૃક્ષો એવા અને એટલા વળગી વળગીને ઊગ્યા હતા કે દીવાલ બની ગઈ હતી. સૂરજને ય પોતાની રીતે જમીન સુધી પહોંચતાં મુશ્કેલી પડતી હતી. પવનથી વેલીઓ હાલી જતી, અને સૂરજના કિરણો અવનવી રમત રમી લેતાં, માત્ર ઘંટનાદ જ નહીં, ગાઢ વનમાં વિહરતા ગાનાર પંખીઓ પણ ઘંટના સૂરમાં સૂર પુરાવવા લાગ્યા હતા. આહલાદનો પાર નહીં. પણ છોકરીઓનું કામ નહીં. પોશાક જ નહીં, કુમળાં ગાલ અને પગ પણ ફાટી જાય! લોહીની ટસરો જ ફૂટી રહે ! અણીદાર કાંટા સાથે અણીદાર પથ્થરો પણ સૌજન્ય દાખવે નહીં. સ્વચ્છ નિર્મળ અદકેરાં ગંગાજળ સમા ઝરણાં દોડી દોડીને તે તરફ ધસી જતાં હતા. તેમનો ધ્વનિ લગભગ ઘંટનાદને મળતો આવતો હતો. પણ 'ના', એક બાળકે કહી દીધું, 'એ દિવ્ય ઘંટનાદ નથી જ'. તેણે ધરતી પર કાન અડાડી સાંભળવાનો પ્રયાસ કર્યો. 'આપણે એ ગજબના ગૂંજારવને પામવું જ જોઇએ.' એ સ્વરને સાંભળવા માટે તે ત્યાં જ ઝૂકેલો રહી ગયો. બીજાઓ ચાલતાં થયા.

જેઓ આગળ વધ્યા હતા તેઓ વૃક્ષોએ બનાવેલા એ ઘૂમ્મટ સુધી આવી પહોંચ્યા, જ્યાં કુદરતે જ નૈસર્ગિક દેવળ બનાવ્યું હતું. એ વૃક્ષો ઉપર સૂર્યકિરણો થોભી જતાં અને નાચી રહેતા. ઘૂમ્મટ જાણે ઘંટમાં ફેરવાઈ જતો હતો, કે તેની અંદર કોઇક ઘંટ હતો કે હશે! અહીંથી જ એ દિવ્ય ઘંટનાદ તો નહીં સંભળાતો હોય ને ય પણ આ ઘંટાકાર દ્રશ્ય કંઇ એટલું વિશાળ ન હતું. અને માની લઇએ કે આ જ ઘંટ, અવનિને હચમચાવી રહ્યો છે, તો માની શકાય નહીં. અવાજ પણ જુદો છે. માનવીના હૃદયને થરથરાવી મુકવાની તાકાત નથી, તેનામાં.

આવો અભિપ્રાય રાજાના કુંવરનો હતો. સાંભળનારાઓએ માની લીધું કે એ જ સાચી વાત હશે. કેમ કે રાજવીઓ સરેરાશ પ્રજાજન કરતાં વધુ હોશિયાર જ મનાયા છે.

'એ દિવ્ય ઘંટ નથી જ,' રાજકુમારે વિચાર્યું. 'તો આગળ વધવું રહ્યું. શોધ જારી રાખવી રહી.'

બીજાઓ ત્યાં જ થોભાઈ ગયા કે પાછા જવાની પેરવી કરવા લાગ્યા.

રાજકુમારે આગેકૂચ માટે પગલાં ઉપાડયાં તો તેના દેહમાં એક ઝંકારેય શરૂ થયો, ઊંહ, પાછળનો ઘંટ કેમ મુંઝવણ ઊભા કરે છે ? નાના ઘંટ કે આભાસી ઘંટ હંમેશા ગૂંચવાડો ઊભા કરતાં હોય છે. કોઇક એવું મિશ્રણ થઇ જાય છે કે તે પાછળના પગને આગળ જતાં રોકે છે, આગળના પગને પાછળ ખેંચે છે.

ત્યાં જ પેલા અગમ્ય ઘંટનો ઝમકદાર રણકો સંભળાયો. રાજકુમારને ખાત્રી થઇ ગઇ કે કૂચકદમ ચાલુ જ રાખવાની છે.

તેને થરથરાવતો એ ઘંટનાદ ડાબી બાજુથી આવતો હતો, ડાબા આકાશેથી.

આગળની બાજુ તેને કંઇક સળવળતું લાગ્યું. જુદી જ ઝંખના થઇ. પણ અરે, એ તો પેલો ગરીબ બાળ જ હતો. તેણે ઉધારી કોટ, જાકીટ, કાષ્ટના બૂટ દૂર કરી દીધા હતા. અરે તેણે ઘરમાલિકની શરતો સ્વીકારી જ ન હતી. ગરીબને વળી કષ્ટ શું, ઉઝરડાં શું, ઝાટકાં-ઝટકાં શું ? તે કોઇ પણ સહારા વગર, આસરા વગર, અંતરની હૂંફ અને જિજ્ઞાાસાથી જ ચાલવા લાગ્યો હતો. જેમ ચાલતો ગયો તેમ ઘા ઘસરકા લસરકાથી ટેવાતો ગયો. ગરીબાઈના તો એ જ સાથીઓ છે ને ! ટાઢ તડકો વરસાદ નિકટતાનો ય તેણે સાથ મેળવી લીધો. જે કંઇ ઓછા આછા વસ્ત્રો હતા તે દેહની જેમ ફાટી ગયા, કાંટાઓમાં લીરા થઇ ગયા. પણ જે ફાટેલા ચીરાયેલા દેહ સાથે જીવવા ટેવાયેલા છે, તેને વસ્ત્રોના લીરાઓની શી પરવા ? તે તો પેલો અજબ ગબજનો ઘંટનાદ સંભળાતો અને તે દોડી દોડીને આગળ વધી જતો. તે ચાલતો રહ્યો, ચાલતો રહ્યો. જે ચાલે છે તે પહોંચે છે. તેના મનમાં કોઇ શંકા-કુશંકાઓ પણ જાગૃત થઇ નહિ. તેને કોઇક શ્રદ્ધા હતી, ઝનક હતી, કે દિવ્ય ઘંટ છે જ ! સ્વર છે તો વાદ્ય છે જ. નાદ-સ્વરનું કોઇ દોરડું હોતું હશે? તે એવા અજાણ્યા આધારની ધાર પર જ આરપાર થતો રહ્યો. હા, રાજકુમાર કરતાં તે સહેજ મોડો હતો. તેથી શું? તે પોતાનો માર્ગ કરી શક્યો, એ જ મોટી વાત નથી ?

બંન્ને એક બીજાને ઓળખતાં હતા. અમીરાઈ ગરીબને ઓળખે જ છે, ગરીબાઈ અમીરાતને દૂરથી જોઈ શકે છે, પણ ઓળખાણ ખરી જ.

'આપણે બન્ને સાથે જઇશું?'  રાજકુમારની વિનંતી હતી. આ તે કેવી વિનંતી અમીર ગરીબને યાચે ?

'તેમ જ કરીએ', ગરીબ બાળકે કહ્યુંઃ 'મારું માનવું છે કે આગળ ઉપરનો માર્ગ જમણી બાજુ છે. એવું મને લાગે છે.'

'ના, ડાબી બાજુ. ડાબી જ બાજુ,' રાજકુમારે કહ્યું.

'જમણી બાજુ,' ગરીબ શિશુએ સ્મિત ફરકાવ્યુ, 'જમણી જ બાજુ.'

''ત્યારે આપણાં માર્ગ જુદા'', રાજકુમારે કહી દીધું ઃ ''તું ભલે જમણે જા. હું તો મારે ડાબે જ...'' અને તેણે ડાબી બાજુએ જવા માંડયું. કહ્યું ઃ ''ધરતીનો છેડો આવે ભલે. હું એ દિવ્ય ઘંટ સુધી પહોંચીને જ રહીશ.'' વૃક્ષ ઉપર કૂદાકૂદ કરતાં વાનરો હૂપાહૂપ કરીને કહેતા હતા ઃ ''એને રોકીશું ? એને રોકીશું આપણે ?''

પણ રાજકુમારને એ તરફ એટલું આકર્ષણ ખેંચાણ હતું કે કોઇ તેને રોકી શકે તેમ ન હતું. મુશ્કેલી વધારે હતી, તેમ જ મનોરમ્યતા ય વધારે હતી.

ઊંચા વૃક્ષો વધુ ઊંચા થતા ગયા. આકાશ વૃક્ષો પર વિરામ કરતું લાગ્યું. સૂરજના કિરણો સોનેરી રંગ સાથે રાતાશનો સંગ લેવા લાગ્યા, સુવર્ણ દ્રશ્યો સાથે રક્તિમ રેખાઓ શા માટે ?

શાંત સરોવરમાં જળપક્ષીઓ શાંતિપૂર્ણરીતે વિહાર કરતા હતા. કદીક પાણીની નીચે સરકી જતાં. જે ધ્વનિ આવતો હતો તે પાણી નીચેથી આવતો હશે ? ઘંટનાદમાં જળરંગનો સંગ શા માટે ? શું એ દિવ્ય ઘંટ પાણીમાં હશે ? ના, પાણી કદી ધ્વનિ માટે પ્રોત્સાહક બની શકે નહિ ! તે બહાર જ છે, બીજે જ છે. તેની શોધ કરવી જ રહી.

તે ઘંટનાદના અનુમાને વૃક્ષો અને પહાડો ભેદવા લાગ્યો. સૂરજ પશ્ચિમ તરફ વિદાય થવા લાગ્યો. ઘંટનાદનો સાદ શું તેની સાથે જ હશે ?

સૂરજને આથમતો રોકવા તે ઊંચે ઊંચે વધુ ઊંચે જવા લાગ્યો. એક ઝંઝાવાતી સ્પર્ધા જ યોજાઈ ગઈ. સૂરજ નીચે જાય તે પહેલાં તે ઊંચે જવા માગતો હતો. સૂરજ ક્યાં આથમે છે એ તેને જોવું હતું. ઘંટનો રણકાર એ તરફથી જ આવતો હતો કે શું ?

રાજકુમાર ઘવાયો, છોલાયો, સોરાયો, સલવાયો. પણ તે હારવા માગતો ન હતો. તેને લાગ્યું કે સૂરજ પકડાશે, તો ઘંટ પકડાશે. સૂરજ સંભળાશે, તો ઘંટ સંભળાશે.

સૂરજ જાતે જ હવે ઘંટમાં ફેરવાતો હતો કે શું ? તે એકદમ રતુંંબડો ગોળો બની ગયો. તેની ગોળાકાર રેખાઓમાંથી ઘંટનાદ આવી રહ્યો છે કે શું ?

આકાશ, આકાશ ન રહ્યું. સૂરજના લાલ ઘૂમ્મ સોનેરી ગોળાને ઝીલનાર આવરણ બની રહ્યું. સૂરજ આકાશ-પાતાળની વચમાં થોડી ક્ષણો ઠેરી ગયો. એકદમજ આકાશ-પાતાળ-ધરતી એકાકાર થતાં લાગ્યા. જાણે એ ત્રણ બ્રહ્માંડ એક થતા ગયા, પેલો દિવ્ય ધ્વનિ રણે ચઢ્યો. સમસ્ત સૃષ્ટિ સુમંડળ બની રહી. કંઇક અલૌકિક દેખાવા લાગ્યું, સંભળાવા લાગ્યું. કોઇક અગમ્ય અદ્ભુત દૈવી દેવળ તૈયાર થતું ગયું. ધીરે ધીરે છેવટની વિદાય લેતાં સૂરજના લાલ-સોનેરી કિરણો રાજકુમારના રણને રૂમઝુમના સંગીત સ્વરો સાથે રમાડવા લાગ્યા. હા, તે પણ ઘવાયો હતો. રકતની ટસરો ફુટી જ હતી. રક્તધારાની વેદના, વિશેષ વાજિંત્રમાં ફેરવાઈ ગઈ હતી. દુઃખ જ સુખ બની ગયું હતું. દુઃખ જેવું કંઇ રહ્યું જ ન હતું. આ આલ્હાદ સમજી ન શકાય તેવો હતો. કુદરતના આ દેવી દેવળનું દેવત્વ પામવા, તેમાં સમાઈ જવા, તેને સમાવી દેવા, તેણે હાથ પહોળા કર્યા...

તેની આંખ આકાશી બની ગઈ હતી. તેની દ્રષ્ટિ ન જોવાનું, ન જોવાય તેવું દ્રશ્ય જોતી હતી. આંખને પાંખ આવી હતી.

તેણે જોયું, તો પેલો ગરીબ બાળક આ તરફ આવી રહ્યો હતો, પોતાની રીતે. તે જરાક મોડો હતો. થાક્યો હતો. પણ પોતાના નક્કી કરેલા માર્ગે આવી પહોંચ્યો હતો, આવી જ પહોંચ્યો હતો. તેના વસ્ત્રો જર્જરિત બની ગયા હતા. ન બૂટ હતા, ન કોટ, ન જાકીટ. રક્તધારાઓ ઝામી હતી. પણ તે ખુશ હતો. કેમ કે તે આવી પહોંચ્યો હતો, આવી શક્યો હતો.

હાથ પહોળા કરીને અવનિને સમાવી લેવા અધીરા બનેલા રાજકુમારે પહોળા કરેલા એ જ હાથોમાં ગરીબ બાળકને સમાવી લીધો. તનથી તન, મનથી મન, રક્તથી રક્ત, રક્તિમાંથી રક્તિમા, ભાવ-ભાવના સહિત બધું એકાકાર બની ગયું. નૈસર્ગિક દેવળ સાથે દેવત્વ અનુભવી રહ્યું. ત્યારે માત્ર પેલો દિવ્ય ઘંટ અને તેનો ઘંટનાદ જ સંભળાતો ન હતો. તેઓ જાતે જ એ ઘંટમાં ફેરવાય ગયા હતા. એ ઘંટના ઘંટારવ તેમના દેહમાંથી ગૂંજતા હતા, કોઇ મધુર મધુર રણકાર કે ઝણકાર એ ઘંટનાદના સાદમાં સાથ આપતો હતો.

કહે છે કે જ્યાં માનવ-માનવ વચ્ચેનો ભેદ દૂર થાય છે, જ્યાં અમીર અને ગરીબ એક થાય છે, જ્યાં રાજા અને પ્રજા સંધાઈ જોડાઈ બંધાઈ જાય છે, ત્યારે નિસર્ગ જ સ્વર્ગ બની જાય છે. સમસ્ત સૃષ્ટિ દિવ્યતમ દેવળમાં પરિવર્તન પામે છે. ત્યારે વાગી રહે છે પેલો ઘંટ. જેની શોધ વર્ષોથી માનવી કરે છે ! એ ઘંટનાદનો રણકો માત્ર કાનથી જ નહિ, તન-મનના તન્મય દેહમાંથી ઝંકૃત થઇ ઊઠે છે. રૂંવે રૂંવે રણકી રહે છે.

દૂર નથી અને દૂર છે એ ઘંટ

અલભ્ય નથી અને લભ્ય છે એ ઘંટ

અલગ નથી અને અલગ છે એ ઘંટ

આકાશી નથી અને આકાશી છે એ ઘંટ

પ્રાપ્ય નથી અને પ્રાપ્ય છે એ ઘંટ

અજાણ્યો નથી અને જાણીતો છે એ ઘંટ

પ્રાર્થના છે, આરતી છે, આરાધના છે.

માર્ગ છે, માર્ગદર્શન છે, દિવ્ય છે, દેવ છે, દૈવ છે, સદાય સંભળાય છે, સંભળાયા જ કરે છે, આકર્ષે છે, ખેંચે છે, તાણે છે એ અનુપમ અલૌકિક ઇશ્વરીય ઘેંટ.